Carmen Meaños tiña oito anos cando nos comezos da Guerra Civil foron buscar seu pai a casa e o mataron. A vida seguiu, traballou no mar, emigrou, tivo fillos, netos e bisnetos, pero sempre mantivo vivo o espírito de chamarlle asasino á cara ao veciño que o matou e o desexo de poder contar o que pasou aquel 15 de agosto de 1936, cando ela durmía ao carón de seu pai e viñeron a buscalo.